தமிழ்ப்பள்ளி மெல்ல மடியவில்லை, திட்டமிட்டுக் கொல்லப்படுகிறது ஆட்சியில் இருப்பவர்களால்! - ஜீவி காத்தையா

மொழி ஒரு கலாச்சாரத்தின் அடித்தளம். மொழி அழிந்தால் அந்தக் கலாச்சாரம் அடையாளம் காணமுடியாமல் அழிந்துவிடும். இது வரலாறு கண்ட உண்மை.

இந்நாட்டில் தமிழ்க் கலாச்சாரத்தின் அடித்தளம் தமிழ்மொழி. அக்கலாச்சாரத்தைக் கட்டிக் காப்பதில் முதன்மையாக விளங்குவது தமிழ் தொடக்கப்பள்ளிகள். இவை இந்நாட்டிலுள்ள தமிழ் இனத்தின் அடையாளமாகவும் விளங்குகின்றன. ஆலயங்களும் தமிழ்க்கலாச்சாரத்தை நிலை நாட்டுகின்றன. சில பொதுஅமைப்புகளும் தமிழ்க்கலாச்சாரத்தைப் பாதுகாப்பதில் மற்றும் வளர்ப்பதில் ஈடுபாடு காட்டுகின்றன.

இவற்றில் மிக முக்கியமானது தமிழ்ப்பள்ளிகள். தமிழ்ப்பள்ளிகள் அழிந்தால், தமிழ்மொழி அழிந்து விடும். அதனைத் தொடர்ந்து தமிழ்க்கலாச்சாரம் அழியும். இறுதியில் இனமும் அழிந்துவிடும்.

மலேசியாவில் தமிழ்ப்பள்ளிகளின் இன்றைய நிலை மற்றும் அவற்றின் எதிர்காலம் குறித்துப் பல கருத்துகள் நிலவுகின்றன. பல விவாதங்கள் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கின்றன. நாட்டை ஆளும் பாரிசான் நேசனலின் பங்காளியான மஇகாவும், அதன் தலைவர் டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலுவும் தமிழ்ப்பள்ளிகள் எவ்வித ஐயத்திற்கும் இடமின்றி உயர்ந்து கொண்டிருப்பதாகக் கூறுகிறார்கள். இன்றையத் தமிழ்ப்பள்ளிகளின் நிலை, தரம், எண்ணிக்கை மற்றும் அவற்றின் எதிர்காலம் ஆகியவற்றில் ஈடுபாடு கொண்டுள்ளவர்களின் கருத்து தமிழ்ப்பள்ளிகள் சவக்குழியை நோக்கிச் சென்று கொண்டிருக்கின்றன என்பதாகும்.

இக்கருத்தை ஏற்றுக் கொள்ளாத டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு இவ்வாறான கருத்தைக் கொண்டிருப் பவர்கள் தமிழ்ப்பள்ளி மெல்ல மடியும் என்று சொல்லி மகிழும் “மேதாவிகள்" என்று ஏளனம் செய்துள்ளார். அமெரிக்க அதிபர் ஜோர்ஜ் புஸ்ஸைப் போன்ற தான் என்ற அகங்காரம் கொண்டவர்களின் குணம் இது.

தமிழ்ப்பள்ளி மெல்ல மடியவில்லை. திட்டமிட்டுக் கொல்லப்படுகிறது, டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும் பாரிசான் அரசால். இக்கொலைத் திட்டம் 1951 ஆம் ஆண்டில் உருவாகத் தொடங்கியது.

அன்றையக் காலகட்டத்திலிருந்து இன்றுவரையில் அரசாங்கம் அமல்படுத்தியிருக்கும் கல்விக் கொள்கையினால் தமிழ்ப்பள்ளிகள் மற்ற இனப் பள்ளிகளைப் போல் முன்னேற்றம் காணாமல் பின் தள்ளப்பட்டு விட்டன என்பது தமிழ்ப்பள்ளியின் வளர்ச்சியில் மிகுந்த ஈடுபாடுடை யவர்களின் கருத்து. அப்பேர்ப்பட்டவர்களைத்தான் டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு “மேதாவி”கள் என்று ஏளனமாகக் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

அந்த “மேதாவி”களின் வரிசை யில் டான்ஸ்ரீ டத்தோ ஜி. வடிவேலும் சேர்க்கப்பட்டுள்ளாரா என்பது தெரியவில்லை. டான்ஸ்ரீ ஜி. வடிவேலு மஇகாவின் பொதுச் செயலாளராகவும் நாடாளுமன்ற மேலவையின் (Dewan Negara) தலைவராகவும் (President) இருந்திருக்கிறார். அவர் கூறுகிறார், “தமிழ்ப்பள்ளிக்கூட மாணவர்கள் மற்ற தொடக்கப் பள்ளிக்கூடங்களில் கிடைக்கும் அதே வசதிகளை அனுபவிப்பதில்லை என்பதுதான் உண்மையான நிலை." (“... the reality is that the children in Tamil schools do not enjoy the same facilities as other primary schools.")

இந்த இருபத்தொன்றாம் நூற்றாண்டில், ஜனவரி மாதம் 2007 ஆம் ஆண்டில், தமிழ்ப்பள்ளிக்கூட மாணவர்கள் எப்படி பள்ளிக்கூடத்திற்குக் கொண்டு வரப்படுகிறார்கள் என்பதை த ஸ்டார் தினசரியில் வெளியாகியுள்ள படத்தைக் காணும் போது டான்ஸ்ரீ வடிவேலு கூறிய கருத்திற்கு அவரை ஏளனத்திற்குரிய “மேதாவி" என்று அழைப்பதா அல்லது அவரைப் பாராட்டுவதா என்பது ஆளுங்கட்சியுடன் ஒட்டிக் கொண்டு தமிழ்ப்பள்ளிக்கூட மாணவர்களுக்குப் பெரும் துரோகம் இழைத்து விட்டவர்களுக்கு ஒரு தர்ம சங்கடமான பிரச்சனை யாகத்தான் இருக்கும்.

தமிழ்ப்பள்ளிக்கூட மாணவர்களின் பரிதாபகரமான நிலைக்குப் பாரிசானுடன் ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும் மஇகா தலைவர் யார் யாரையோ குறை கூறுகிறார். பெற்றோர்கள் குறை கூறப்படுகிறார்கள். தமிழ்ப் பள்ளிக்கூட ஆசிரியர்கள் கண்டனத்திற்காளாகிறார்கள். தமிழ்ப்பள்ளிக்கூட மாணவர்களைப் பாதிக்கும் வியாதி என்னவென்று தெரிந்திருந்தும் அவர்களைப் பால்குடம் எடுக்க வைக்கிறார். வியாதி நீங்கவில்லை, நீங்காது. ஏனென்றால், மஇகா தலைவரின் தோழர் டான்ஸ்ரீ வடிவேலு கூறுகிறார்:


“The deplorable state of the buildings of Tamil schools has resulted in an inferior education which makes it impossible for Tamil school children to compete with advantaged schools in preparing its pupils for secondary schools. THE DROP OUT STUDY OF 1973 OBSERVED, “THE OUTCOME OF THIS UNEQUAL SCHOOLING IS AN UNEQUAL PRODUCT".

இந்த DROP OUT ஆய்வு அறிக்கையை எழுதியவர்களும் “மேதாவி"களோ! இந்த அறிக்கை வெளியிடப்பட்டு 33 வருடங்கள் ஆகிவிட்டன. இந்த அறிக்கையில் சுட்டிக் காட்டப்பட்டுள்ள “சமமற்ற பள்ளிக்கூட “(unequal schooling)" நிலை மாற்றம் கண்டுள்ளதா? இல்லை என்பதுதான் டான்ஸ்ரீ வடிவேலுவின் வாதம். மற்ற “மேதாவி"களின் வாதமும் அதுதான்.

இறுதியான குறிக்கோள்

புலிகளும் மலைப்பாம்புகளும் வாழ்ந்த இந்த நாட்டின் சீதோஷ்ண காட்டைத் தங்களின் வெறும் கைகளைக் கொண்டே அழித்து, தோட்டமாக்கி, பிரிட்டீஷ் பேரரசை குபேர நாடாக்கினார்கள் தமிழர்கள். அந்தத் தோட்டங்களை அழித்து மாளிகைகள் கட்டிக் கொண்டு உல்லாச வாழ்க்கை வாழ்கிறார்கள் பாரிசான்காரர்கள்.

பாரிசான் அரசிற்குப் பணம் ஒரு பிரச்சனையே இல்லை. கோணல் பாலம் கட்டுகிறார்கள்; கோபுரம் கட்டுகிறார்கள்; லண்டனில் விளையாட்டு மையம் அமைக்கிறார்கள்; வானத்தில் தே தாரே, ரொட்டிச் சானாய் போடச் செல்கிறார்கள்; ஆச்சேயில் அகதிகளைத் தேடிச் சென்று உதவும் மனப்பாங்கை வெளிப் படுத்துகிறார்கள்; லெபனானில் அமைதிப்பணி புரிவதற்கு தனது படைவீரர்களை அனுமதிக்குப்படி ஐநாவை கெஞ்சிக் கெஞ்சி அனுமதி பெற்றார்கள். இங்கிருந்து சீனாவிற்கு இரயில் பாதையிட விழைகிறார்கள்; கம்போடியாவிற்கு இலவசமாக இரயில் பெட்டிகளை வழங்குகிறார்கள்;... ஜிம்பாப்வே நாட்டின் அதிபர் அழகிய வீடு கட்டிக்கொள்வதற்காக விலை உயர்ந்த பலகைகளை அன்பளிப்புச் செய்கிறார்கள்; போர்க் குற்றவாளி, அசிங்கமான, இரத்தக்கறை படிந்த கொடியவன் புஸ்ஸின் கையைக் குலுக்குவதற்கு இலட்சக் கணக்கில் பணம் கட்டுகிறார்கள். பாரிசானில் ஒட்டிக் கொண்டிருப்பவர்கள் கூட ஏகபோக வாழ்க்கை வாழ்கிறார்கள். ஆக, பாரிசான் கூட்டத்திற்குப் பணம் ஒரு சாதாரண விசயம்.

ஆனால், இவர்கள் இந்த வாழ்க்கை வாழ்வதற்கு அடித்தளம் அமைத்த அந்த வரலாற்றுத் தமிழர்களின் குழந்தைகள் சீரான கல்வி பெறுவதற்கு முறையான வசதிகளை ஏன் இந்த ஐம்பது ஆண்டுகளில் செய்து கொடுக்கவில்லை?

பாரிசானில் ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும் மஇகாவினர் தமிழ்ப்பள்ளிகளின் வளர்ச்சியில் அக்கறை கொண்டிருக்கவில்லை என்று கூற முடியாது. அதற்காக அவர்கள், அன்று துரைகளிடம் கெஞ்சியதைப் போல், துவான்களிடம் கெஞ்சத் தவறிவிட்டார்கள் என்றும் கூறமுடியாது.

மஇகாவின் தலைவர் டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு தமிழ்ப்பள்ளிகளின் வளர்ச்சியில் அக்கறை கொள்ளாதவர் என்றோ, அதற்காக கடும் முயற்சிகள் மேற்கொள்ளாதவர் என்றோ குற்றம் சாட்டமுடியாது. இந்தியர்களின் வாக்குகளை வாரி, வாரி லாரிகளில் ஏற்றி பாரிசானுக்கு அளித்து தனது தணியாத விசுவாசத்தை நிருபித்திருக்கிறார். அகப்பட்ட பிரதமர்களுக்கெல்லாம் “ஐஸ்" வைத்திருக்கிறார். அவருடைய விடா முயற்சிகளுக்கெல்லாம் கிடைத்தது “நஹீன்"தான். பின்னர் “நஹீன்" என்று தான் சொல்லவில்லை என்று துன் மகாதீரிடம் மட்டும் விளக்கம் கொடுக்கவில்லை. அவரின் மகனிடமும் விளக்கம் தந்தார். அவரின் பேரப்பிள்ளைகளிடமும் விளக்கம் தந்தாரா என்பது தெரியவில்லை. அவரது இந்த நிலை இந்த நாட்டிலுள்ள உரிமையற்ற, சலுகைக்காகக் கெஞ்சும், இந்தியர்களின் ஒட்டு மொத்த நிலையைப் பிரதிபலிக்கிறது என்றுதான் கூற வேண்டும்.

நாடு சுதந்தரமடைந்த காலத்தில் 888 ஆக இருந்த தமிழ்ப்பள்ளிக்கூடங்கள் இன்று 523 ஆக ஆகியிருப்பது இந்தியர்களின் உரிமையற்ற, மான்யத்திற்கு கையேந்தி நிற்கும், அவலநிலைக்கு கிடைத்த சான்று. ஆனாலும், தமிழத் தினசரிகளில் அவர் அந்தத் தமிழ்ப்பள்ளிக்கு அதைப்பெற்றுத் தந்தார்; இவர் இந்தத் தமிழ்ப்பள்ளிக்கு இதைப் பெற்றுத் தந்தார்; இவற்றுக்கெல்லாம் அவருக்கு நன்றி கூறுகிறோம் என்று அடிக்கடி செய்திகள் வருகின்றன.

எல்லாவற்றிக்கும் மேலாக, மஇகா தலைவர் டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு தான் ஒரு காசு கூட செலவு செய்யாமல் ஒரு பெரிய தமிழ்ப்பள்ளிக்கூடத்தைக் கட்டிவிட்டதாகக் கொக்கரித்தது உண்டு. பல தனியார், குத்தகையாளர் போன்றவர்கள் கைமாறாகத் தமிழ்ப்பள்ளிக்கூடங்கள் கட்டுவதற்கு உதவியுள்ளார்கள். ஏன், பாரிசான் அரசாங்கமும் மான்யங்கள் வழங்கியிருக்கிறது. அதுவும் செய்யாவிட்டால் இந்தியர்களின் வாக்குகளை பாரிசானுக்கு வாரிக் கொட்டுவது மஇகா தலைவருக்கு சிரமமாகிவிடும். ஆனால், எந்தக் காலகட்டத்திலும் தமிழ்ப்பள்ளிக்கூடங்கள் மற்ற தொடக்கப்பள்ளிக் கூடங்களுக்குச் சமமாக இருக்கும் என்றொரு அரசுக் கொள்கை இருந்ததில்லை. அவ்வாறானதொரு கொள்கையை வகுத்து அதனை அரசு அமல்படுத்தும் நிலையை உறுதி செய்யும் நிலையில் பாரிசானில் ஒட்டிக்கொண்டிருக்கும் மஇகா இருந்ததில்லை. “அரசியலில் ம.இ.கா.வுக்கு வலுவுமுண்டு" என்று ஒரு கவிதையை மஇகா தலைவர் தனது குளியலறையில் வேண்டுமானால் முணுமுணுக்கலாம். துதிபாடும் கூட்டத்தின்முன் வேண்டுமானால் முணுமுணுக்கலாம். அதற்கும் மேல் சென்றால், மூர்த்தியின் மதமாற்றப் பிரச்சனையின் போது பிரதமரிடம் தனக்கு “வலுவுமுண்டு" என்ற தோரணையில் மகஜர் கொடுத்துவிட்டு பிறகு ஓடிப்போய் அதனைத் திரும்பப் பெற்றுக் கொண்டதை டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு மறந்திருக்க மாட்டார்.

தமிழ்ப்பள்ளிக்கூட விவகாரத்தில் மஇகாவின் உரமற்ற செயல்களால் இந்தியர்களுக்கு ஏற்பட்டிருக்கும் அவல நிலையைப்போல் சீனப்பள்ளிக்கூட விவகாரத்தில் மசீசாவின் உறுதியற்ற கொள்கைகளால் இந்தியர் களைவிட, அதிக மக்களைக் கொண்ட, பண வலுவுள்ள, சீனர் சமூகம், இன்னும் மோசமான அவல நிலையில் இருக்கின்றது.

சீன தொடக்கப்பள்ளிகளின் எண்ணிக்கைகளும் கடந்த ஐம்பது ஆண்டு காலத்தில் குறைவு கண்டுள்ளன. சீன மக்களின் எண்ணிக்கை உயர்ந்து, சீன மாணவர்களின் எண்ணிக்கை உயர்ந்த நிலையிலும் புதிய சீனப்பள்ளிக்கூடங்கள் தேவைக்கேற்ற அளவில் கட்டப்படவில்லை. சீனர்களின் இடைநிலைப் பள்ளிகளுக்கு, அதாவது மெண்டரினை போதனை மொழியாகக் கொண்டுள்ள பள்ளிகளுக்கு, அரசாங்க நிதி ஒதுக்கீடு கிடையாது. அப்பள்ளிகள் “independent secondary schools" என்று அழைக்கப்படுகின்றன. தமிழர்களுக்குத் தமிழ் இடைநிலைப்பள்ளிகள் கிடையாது. மேற்குறிப்பிட்ட சீன இடைநிலைப்பள்ளிகள் அனைத்தும் சீன சமூகம் அளிக்கும் நன்கொடைகளைக் கொண்டே இயங்குகின்றன. சீன அமைப்புகளின் வலுவான ஆதரவு அவற்றிக்கு உண்டு.

மஇகாவைப் போல் பாரிசானில் ஒட்டிக்கொண்டு ஆட்சியில் அமர்ந்திருக்கும் மலேசிய சீனர் சங்கம் (மசீச) தொழில் மற்றும் நிதித்துறைகளில் மலேசிய அரசாங்கத்திடமிருந்து சில சலுகைகளைப் பெறுவதில் முனைப்புடன் செயல்பட்டபோதிலும், சீனமொழி மற்றும் சீனப் பள்ளிக்கூடங்களின் வளர்ச்சியும் அம்மொழியின் எதிர்காலம் போன்ற விவகாரங்களில் மசீசவின் நிலை மஇகாவின் நிலைபோல் பரிதாபத்திற்குரிய ஒன்றே. சீன அமைப்புகள் இல்லாதிருந்தால் சீனப்பள்ளிக்கூடங்களின் தோற்றம் நமது தமிழ்ப்பள்ளிகளின் தோன்றத்தைப் போன்றே இருந்திருக்கும்.

மசீசவும் மஇகாவும் பொதுத் தேர்தல்களில் பாரிசானின் வெற்றியை நிர்ணயிப்பதில் முக்கிய பங்காற்றிய போதிலும், அம்னோவின் ஆதிக்கத்திலுள்ள பாரிசான் அரசாங்கம் சீன மற்றும் இந்திய மலேசிய மக்களுக்கு உரிய உரிமைகள் வழங்கப்படுவதை உறுதிப்படுத்தத் தவறிவிட்டனர். பேச்சளவில் மற்றும் கொள்கை அறிக்கைகள் அளவில் சீன மற்றும் இந்திய மலேசியர்களின் உரிமைகளுக்கு முக்கியத்துவம் அளிக்கப்படுகிறதே தவிர நடைமுறையில் அக்கொள்கைகளுக்கு நேர் எதிர்மாறான நடவடிக்கைகளே இடம் பெறுகின்றன.

இந்நாட்டிலுள்ள அனைத்து இனங்களின் மொழி, கலை, கலாசாரங்கள் பேணிக் காக்கப்படும் என்று அரசமைப்புச் சட்டம் கூறுகிறது; அரசாங்க அமைச்சர்கள் கூறுகிறார்கள்; மசீச மற்றும் மஇகா தலைவர்கள் கூறுகிறார்கள். உலகிலேயே பல்லின மக்கள் மற்றும் பல்லின கலாசாரங்கள், மொழிகள் ஆகியவற்றைக் கொண்ட நாடுகளில் மலேசியாவைப் போல் சிறந்த நல்லிணக்கமுள்ள நாடு வேறில்லை என்று கூறுகிறார்கள். ஆனால், எல்லாவித வளர்ச்சிகளுக்கும் அடித்தளமான கல்வி, பன்மொழிக் கல்வி, வளர்ச்சிக்கு இந்நாட்டு அரசின் கொள்கை என்ன? அக்கொள்கைகள் அமல்படுத் தப்படுகின்றனவா? அவற்றைச் செயல்படுத்த தேவையான நிதி ஒதுக்கீடுகள் உண்டா?

மலேசிய தேசிய கல்விக் கொள்கையைப் பொறுத்தவரையில் மலேசிய அரசிற்கு ஒரு “இறுதியான குறிக்கோள" (Ultimate Objective") உண்டு. மலாய் மொழி ஒன்று மட்டுமே எல்லாப்பள்ளிகளிலும் எல்லா நிலையிலும் போதனை மொழியாக இருக்க வேண்டும் என்பதே அந்த “இறுதியான குறிக்கோள்".

அந்த “இறுதியான குறிக்கோள்" வெற்றி பெறுவதை உறுதி செய்வதற்குப் பயன்படுத்தப்படும் வலுவான ஆயுதங்களில் ஒன்று சீன மற்றும் தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்கான நிதி ஒதுக்கீடுகளைக் குறைத்தலாகும்.

அரண்மனைத் தமிழ் ஆண்டித் தமிழாகிவிட்டது

தமிழ்மொழி இந்நாட்டிற்குக் கூலிகளாகக் கொண்டு வரப்பட்ட தமிழர்களுடன் வந்ததன்று. அதற்கு முன்பாக, பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பாக, இந்நாட்டிற்கு வந்த வணிகர்கள், அவர்களைப் பின்தொடர்ந்த படைவீரர்கள் மற்றும் ஆட்சியாளர்கள் வழியாகத் தமிழ் இந்நாட்டை வந்தடைந்து அரண்மனை மொழியாகவும் வாணிகத்துறை மொழியாகவும் திகழ்ந்தது.

முன்சி அப்துல்லா (1796-1854) தான் தமிழ்க்கல்வி கற்க அனுப்பப்பட்டது பற்றி கூறியிருக்கிறார். தமிழ்மொழி எல்லாராலும் பயன்படுத்தப்பட்ட ஒரு பொது வாணிக மொழியாக இருந்ததால் அவரின் தந்தை அவரை தமிழ் கற்கச் செய்தார். மலாக்காவில் உயர்நிலையில் இருந்த அனைவரும், வர்த்தகத்தில் ஈடுபட்டிருந்த அனைவரும், தமிழ் கற்றிருந்தனர். அதனால் தாய்மொழியைக் (மலாய்) கற்க வேண்டிய தேவையில்லாமல் போய்விட்டது என்றார். (“Munshi Abdullah himself is said to have referred to Tamil as a universal language and that there was no necessity for studying the ‘mother tongue" meaning Malay.")

மலாக்காவில் மட்டுமல்ல; மற்ற கெடா, பேராக், பகாங் போன்ற மாநிலங்களிலும் தமிழ்மொழி முன்னணி மொழியாக இருந்தது. மாநில ஆட்சியாளரை “Daulat dirgahayu” என்று வாழ்த்தும் வாசகங்களை இன்றுகூடக் காணலாம். ஆங்கிலேயர்களின் ஆட்சிக் காலத்தில் கூட பல நிலப்பத்திரங்கள் தமிழில் எழுதப்பட்டிருப்பதைக் காணமுடியும். ஆக, இன்று இந்நாட்டில் வழங்கும் மொழிகளான மலாய், சீனம் மற்றும் ஆங்கிலம் ஆகியவற்றுடன் ஒப்பிடும்போது தமிழ்மொழி முன்னிலையுடையது.

ஆனால், கொண்டதைக் கட்டிக் காக்க களமிறங்கும் கடுஞ்சித்தம் தமிழர்களின் தனிச்சிறப்புகளில் ஒன்றானதாக இல்லாததால் அரண்மனை மொழியாக இருந்த தமிழ்மொழி இன்று கூலிகளின் மொழி என்ற தகுதியுடன் தட்டுத் தடுமாறிக் கொண்டிருக்கிறது.

மாறுபட்ட சூழ்நிலையில், பிரிட்டீஷாரின் ஆட்சிக் காலத்தில், தமிழ்ப்பள்ளி மீண்டும் உருவாகியது. முதல் தமிழ்ப்பள்ளி 1816 ஆம் ஆண்டில் பினாங்கில் கிறித்துவர்களால் துவக்கப்பட்டது. இன்னும் 10 ஆண்டுகளில் தமிழ்ப்பள்ளிகளின் வரலாறு இரு நூற்றாண்டுகளை அடையும். முதல் சீனப்பள்ளி 1815 ஆம் ஆண்டில் துவங்கியது. பிரிட்டீஷார் காலத்தில் தோட்டங்களிலும் நகர்ப்பறங்களிலும் தமிழ்ப்பள்ளிகள் தோன்றின. பொருளாதார வளமற்ற தமிழ்ப்பள்ளிகள் தோட்ட உரிமையாளர்களின் தயவிலும், அரசாங்க உதவியோடும், இன்னும் சில தனியாரின் ஆதரவோடும் வளர்ந்த தமிழ்ப்பள்ளிகள் நாடு சுதந்தரமடைந்த காலகட்டத்தில் எண்ணிக்கையில் 888 ஆக இருந்தன. சீனப்பள்ளிகளின் எண்ணிக்கை 1342 ஆகும்.

சுதந்தர மலேசியாவில், மொழி, இன, மத வேறுபாடின்றி, எல்லா உரிமைகளும் எல்லா மக்களுக்கும் உறுதிப்படுத்தப்பட்டு வளர்ச்சியடைந்த நாடு என்ற தகுதியை நோக்கி நாடு பீடுநடை போடுவதாகக் கூறப்படும் இன்று தமிழ்ப்பள்ளிகளின் தரம் உயர்ந்திருக்கவில்லை; எண்ணிக்கை கூடியிருக்கவில்லை. 888 ஆக இருந்தத் தமிழ்ப்பள்ளிகள் 523 ஆகிவிட்டன. 1342 ஆக இருந்த சீனப்பள்ளிகள் 1281 ஆகக் குறைந்து விட்டன.

சீனமொழிக்கு தொடக்கப்பள்ளிகளும் இடைநிலைப் பள்ளிகளும் இருகின்றன. தமிழ்மொழிக்கு தொடக்கப் பள்ளிகள் மட்டுமே.

சீனர் சமூகத்திற்குப் பணவலிமை இருந்தும் சீனப்பள்ளிகளின் வளர்ச்சிக்கு அரசு நிதி ஒதுக்கீடு தேவைப்பட்டது, பிச்சையாக அல்ல. ஆனால் போடப்பட்டது பிச்சைதான். வலிமையற்ற இந்திய சமூகத்திற்குத் தமிழ்ப்பள்ளிகளின் வளர்ச்சிக்கு அரசு நிதி ஒதுக்கீட்டைத் தவிர வேறுவழியே இல்லை. பிச்சையிலும் கேவலப் பிச்சைதான் தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்கு இடப்பட்டது.

அரசுக் கல்வி நிதி ஒதுக்கீட்டில் சீன மற்றும் தமிழ்ப்பள்ளிகள் எந்த அளவிற்கு பாகுபாடுகளுக்கு உட்படுத்தப்பட்டன என்பதற்கு 5.11.1996ல் அன்றைய கல்வி அமைச்சர் நஜீப் துன் ரசாக் நாடாளுமன்றத்தில் அளித்த புள்ளிவிவரத்தைக் காண்போம்:

மொத்த கல்வி வளர்ச்சிக்கான நிதி ஒதுக்கீட்டில் தேசிய மலாய் தொடக்கப்பள்ளிகளுக்கு 96.6 விழுக்காடும், சீன ஆரம்பப்பள்ளிகளுக்கு 2.4 விழுக்காடும், தமிழ் தொடக்கப்பள்ளிகளுக்கு 1 விழுக் காடும் ஒதுக்கப்பட்டன.

கல்வி வளர்ச்சிக்கான நிதி ஒதுக்கீடு ரிம 100 என்று எடுத்துக் கொண்டால் கல்வி அமைச்சர் அளித்த புள்ளிவிவரப்படி மலாய் தொடக்கப்பள்ளிகளுக்கு ரிம 96.6ம், சீன தொடக்கப்பள்ளிகளுக்கு ரிம 2.4கும் மற்றும் தமிழ் தொடக்கப்பள்ளிகளுக்கு ரிம 1ம் கொடுக்கப்பட்டன.

இவ்வாறான பாகுபாட்டின் காரணமாகச் சீனப்பள்ளிகள் மற்றும் தமிழ்ப்பள்ளிகள் ஆகியவற்றின் வளர்ச்சி பெருமளவில் பாதிக்கப்பட்டது. போதுமான பள்ளிக்கூடங்கள் கட்டாததற்கும், பள்ளிகளில், குறிப்பாகத் தமிழ்ப்பள்ளிகளில், தேவையான அடிப்படை வசதிகள் இல்லாமல் பள்ளிகள் பாழடைந்த நிலையை அடைந்ததற்கும் நிதிப்பற்றாக்குறையே காரணம்.

ஏன் சீன மற்றும் தமிழ் தொடக்கப்பள்ளிகளுக்குப் போதுமான நிதி ஒதுக்கீடு செய்யப்படவில்லை? சீன மற்றும் தமிழ் மாணவ மாணவிகள் இப்பள்ளிகளுக்குச் செல்ல மறுத்து விட்டனரா? சீன மற்றும் இந்திய சமூகங்கள் இப்பள்ளிகள் வேண்டாம் என்று ஒதுக்கி விட்டார்களா? அல்லது சீன மற்றும் தமிழ்ப்பள்ளி அமைப்புகள் சீன மற்றும் தமிழ்க்கல்வி வளர்ச்சிக்கு அரசு தேவையான நிதி ஒதுக்கீடு செய்ய வேண்டும் என்று கேட்கத் தவறிவிட்டனரா? அல்லது ஆளுங்கட்சியைச் சார்ந்த மசீசாவும் மஇகாவும் அரசாங்க நிதி ஒதுக்கீடு தேவையில்லை என்று கூறிவிட்டனவா?

அவ்வாறு எதுவும் நடக்கவில்லை. மாறாக, அம்னோவின் தலைவர்களுக்கு ஆள் உயர மாலையிட்டு, மரியாதை செய்து சீன மற்றும் தமிழ்ப்பள்ளிக்குத் தேவையான அளவிற்கு நிதி ஒதுக்கீடு செய்யு மாறு கோரிக்கைகள் பல விடுக்கப்பட்டன. தேர்தல் காலங்களில் இக்கோரிக் கைகள் வலுப்பெற்றன. சமீபத் தில், நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் எம். குலசேகரன் தமிழ்ப்பள்ளிக்கூட வளர்ச்சிக்கு ரிம100 கோடி ஒதுக்குமாறு நாடாளு மன்றத்தில் கோரிக்கை விடுத்தார்.

நாட்டு மக்களுக்குக் கிடைக்க வேண்டியது கொடுக்கப்படும்; யாரும் பின் தங்கிவிட அனுமதிக்கப்படமாட்டார்கள் என்று பாரிசானின் ஜம்பவான்களான அம்னோவின் தலைவர்கள் உறுதியளிக்கத் தவறியதில்லை. அவர்களும் வாக்களித்தப்படி கல்வி வளர்ச்சிக்காகத் தவறாமல் “மான்யம்" என்ற பெயரில் பிச்சை போட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். சீன மற்றும் இந்திய மக்களின் வாக்குகளைப் பெறுவதற்கு அம்னோ அரசாங்கம் கொடுக்கும் விலை இந்த மான்யம். கல்வி வளர்ச்சிக்கான நிதி ஒதுக்கீடு மற்றும் மான்யம் என்ற நாடகம் கடந்த 40 ஆண்டுகளுக்கு மேலாக நடத்தப்பட்டு வருகிறது.

அதன் விளைவு, அம்னோ ஆட்சியாளர்களின் “இறுதியான குறிக்கோள்" (Ultimate objective) வெற்றியடைந்து கொண்டிருக்கிறது; சீன மற்றும் தமிழ் தொடக்கப்பள்ளிகள் நலிவடைந்து கொண்டிருக்கின்றன.

“இறுதியான குறிக்கோள்" நோக்கி அம்னோ ஆட்சியாளர்கள் தொடங்கிய பயணத்தின் அடுத்த கட்டம்தான் “தூரநோக்குப்பள்ளி" (“Vision school").

பார்ன்ஸ் (Barnes) அறிக்கை 1951

இரண்டாவது உலகப் போருக்குப் பிறகு பிரிட்டீஷ் மலாயா அரசு இந்நாட்டில் நிலவிய சமூகப் பிரிவினைக்கு வழிகாண வேண்டும் என்று கூறி மத்திய கல்வி ஆலோசனைக் குழு ஒன்றை 1949 ஆம் ஆண்டில் நியமித்தது. நாட்டில் காணும் பல்லினங்களையும் ஒன்றிணைத்து ஒரு மலாய சமூகத்தை (Malayan entity) உருவாக்குவதற்கு நடுநிலை மொழியான ஆங்கிலம் பொருத்தமானதாக இருக்கும் என்று அக்குழு பரிந்துரைத்தது. அக்குழுவின் பரிந்துரையை பெடரல் சட்டமன்றம் நிராகரித்து விட்டது.

அதன்பிறகு, 1950 ஆம் ஆண்டில் காலனித்துவ அரசு ஐந்து ஆங்கிலேயரையும் ஒன்பது மலாய்க்காரர்களையும் கொண்ட ஒரு குழுவை எல்.கே. பார்ன்ஸின் தலைமையில் அமைத்து “மலாய்க்காரர்களுக்குக் கிடைத்துவரும் கல்வி வசதிகள் போதுமானவையா" என்பதைக் கண்டறியும் பொறுப்பை அக்குழுவிடம் ஒப்படைத்தது.

பார்ன்ஸ் அறிக்கை 1951 என்றழைக்கப்பட்ட அக்குழுவின் அறிக்கை கொடுத்த பொறுப்பிற்கு அப்பால் சென்று நடைமுறையில் இருக்கும் மும்மொழி போதனைக் கல்வி முறையை அகற்ற வேண்டும் என்றும், அதற்கு மாற்றாக ஒரே மாதிரி தொடக்கப்பள்ளியை எல்லா இன மாணவர்களுக்கும் திறந்துவிட வேண்டும் என்றும், அப்பள்ளியில் ஆங்கிலம் மற்றும் மலாய் ஆகிய இரு மொழிகள் மட்டுமே போதனை மொழிகளாக இருக்க வேண்டும் என்றும், பரிந்துரை செய்தது.

மேலும், இடைநிலைப்பள்ளியில் ஆங்கிலம் மட்டுமே போதனை மொழியாக இருக்க வேண்டும்; மலாய் இரண்டாவது மொழியாகக் கற்பிக்கப்பட வேண்டும், என்ற பரிந்துரைகளையும் பார்ன்ஸ் குழு செய்தது.

பார்ன்ஸ் அறிக்கை ஒரு விஷமத்தனமான பரிந்துரையையும் செய்திருந்தது. தங்கள் குழந்தைகள் பார்ன்ஸ் குழு பரிந்துரைத்திருக்கும் ஆங்கிலம் மற்றும் மலாய்மொழிகளில் கல்வி கற்பதை ஏற்றுக் கொள்ளும் மலாய்க்காரர் அல்லாத பெற்றோர்கள் மலாயாவைத் தங்களின் தாயகமாக ஏற்றுக் கொண்டவர்களாகக் கருதப்படுவர்; அவ்வாறு ஏற்றுக் கொள்ளாதவர்கள் மலாயாவைத் தாயகமாக ஏற்றுக் கொள்ளாதவர்கள் என்று கருதப்படுவர் என்று பரிந்துரைத்தது பார்ன்ஸ் குழு. தாய்மொழிக் கல்விக்கு முடிவு கட்ட வேண்டும் என்றும் அவ்வறிக்கை கூறியது. “இறுதியான குறிக்கோளுக்கு" வித்திட்ட பார்ன்ஸ் அறிக்கை கூறுகிறது:

“In principle we recommend the end of separate vernacular schools for the several racial communities, and their replacement in a single type of primary school common to all. We recognise, of course, that the end can come only gradually, vernacular schools will continue for some years, concurrently with the development of the National School (ie. Government primary schools). We ask however, that in the allocation of public resources to primary education, priority should be given to the National School."

மெல்ல மெல்ல கொல்லப்படும் தமிழ்ப்பள்ளிகள், பொதுவான தூரநோக்குப்பள்ளிகள், தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்குக் கொடுக்கப்படும் ஒரு விழுக்காடு அரசு கல்வி வளர்ச்சி நிதி ஒதுக்கீடு ஆகியவற்றின் துவக்கத்தை ஐந்து ஆங்கிலேயரும் ஒன்பது மலாய்க்காரர்களும் சேர்ந்து தயாரித்த பார்ன்ஸ் அறிக்கையில் காணலாம். மேலே கொடுக்கப்பட்டுள்ள தகவல் “அரசாங்கத்தின் மறைமுகத்திட்டமாம் இது", என்று டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலுக்குத் தெரிந்திருக்க வேண்டும்.

பார்ன்ஸ் குழு அறிக்கை மலாயாவின் பல்லின மக்களால் கடுமையாக விமர்சிக்கப்பட்டது. குறிப்பாக, சீனர் சமூகத்தின் கண்டனம் மிகக் கடுமையானதாக இருந்தது. அத்தோடு என்றுமே காணப்படாத அளவிற்குச் சீனர் சமூகத்தை இந்த அறிக்கை ஒன்றுபடுத்தியது. ஓர் இனத்தின் கலாசாரத்தை ஒதுக்கி வைத்து விட்டு எவ்வாறு தேசிய அடையாளத்தையும் உணர்வையும் உருவாக்க முடியும் என்ற கேள்வி எழுப்பப்பட்டது.

முற்போக்குச் சிந்தனை கொண்ட சில மலாய்க்காரர்களும் எதிர்ப்புத் தெரிவித்தனர். மஇகாவும் எதிர்ப்புத் தெரிவித்தது. ஆனால் அதன் கருத்து சீனர் சமூகத்தின் பல்லின மொழி மற்றும் கலாசாரக் கோரிக்கையிலிருந்து மாறுபட்டிருந்ததோடு ஆறாம் வகுப்பில் ஆங்கிலம் போதனை மொழியாக இருப்பதை விரும்பியது.

பார்ன்ஸ் குழு அறிக்கைக்கு சீனர் சமூகத்திடமிருந்து எழுந்த கடும் எதிர்ப்பை சாந்தப்படுத்தும் நோக்கத்தோடு காலனித்துவ அரசு டாக்டர் W.P.Fern மற்றும் டாக்டர் Wu The - yao ஆகியோரைக் கொண்ட குழுவை அமைத்தது. இக்குழுவின் அறிக்கை பார்ன்ஸ் குழுவின் அறிக்கையிலிருந்து பல வேறுபட்ட கருத்துகளைக் கொண்டிருந்தது. ஒன்று அல்லது இரண்டு மொழிகளை மக்கள் மீது திணிப்பது சமூகப் புரிந்துணர்வு மற்றும் தேசிய ஒற்றுமைக்கு வளமான சூழ்நிலையை உண்டாக்காது என்று அக்குழு கருத்துத் தெரிவித்தது. அத்துடன், சீனக்கல்வி முறையில் காணப்பட்ட பலவீனங்களைச் சுட்டிக் காட்டிய அவ்வறிக்கை சீனக்கல்வி வளர்ச்சிக்கு அரசு அதன் நிதி ஒதுக்கீட்டை அதிகரிக்க வேண்டும் என்று பரிந்துரை செய்தது.

பார்ன்ஸ் மற்றும் ப்பென்-வு குழுக்களின் அறிக்கைகளை ஆய்வு செய்வதற்கு அரசு மீண்டும் ஒரு சிறப்புக் குழுவை அமைத்தது. அக்குழுவின் முடிவு காலனித்துவ அரசின் நோக்கத்தை ஏற்றுக் கொள்வதாக இருந்தது.

இறுதியில் கல்விச் சட்டம் 1952 (The Education Ordinance 1952) நிறைவேற்றப்பட்டது. அச்சட்டம் ஆங்கிலம் மற்றும் மலாய் மொழிகளைக் கொண்ட தேசியப்பள்ளியை உருவாக்கியதுடன் சீனம் மற்றும் தமிழ் ஆகியவற்றை மூன்றாவது போதனை மொழியாக்கியது. சீனமும் தமிழும் தேசியப் பள்ளியின் அங்கமாக இராது. ஒரு வகுப்பில் குறைந்தது 15 மாணவர்கள் கேட்டுக் கொண்டால் அம்மாணவர்களுக்கு சீனம் அல்லது தமிழ் போதிக்கப்படும். இத்திட்டம் எந்த அளவிற்குச் சீனமும் தமிழும் தேசியப் பள்ளியில் போதிக்கப்படுவதில் செவ்வனே நடந்தேறியது என்பது டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலுக்குத் தெரிந்திருக்க வேண்டும்.

அப்துல் ரசாக் அறிக்கை 1956

மலாயா சுதந்தரம் அடைவதற்கு ஓர் ஆண்டு இருக்கையில் வெளியானது அப்துல் ரசாக்கின் அறிக்கை. அவ்வறிக்கை மலாய் ஆளும் வர்க்கத்தினரின் “இறுதியான குறிக்கோளை" வெளிக் கொணர்ந்தது. இந்நாட்டு வரலாற்றில் முதன் முறையாக கல்விக் கொள்ளையின் “இறுதியான குறிக்கோள்” (Ultimate objective) என்ன என்பதை இவ்வறிக்கை தெளிவுப்படுத்தியது:

“... the ultimate objective of education policy in this country must be to bring together the children of all races under a national education system in which the national language is the main medium of instruction".

இவ்வறிக்கையை உருவாக்கிய அப்துல் ரசாக் குழுவில் ஒன்பது மலாய்க்காரர்கள், ஐந்து சீனர்கள், ஓர் இந்தியர் இடம் பெற்றிருந்தனர்.

ஓர் இனக் கலாசார அடிப்படையில் உருவான ரசாக் குழு அறிக்கையும் கடுமையான கண்டனத்திற்கு உள்ளாயிற்று. சீனர் சமூகத்தின் எதிர்ப்பு தீவிரமாக இருந்தது. மசீச சங்கம் அதன் மத்திய கல்விக்குழுவின் வழியாக ரசாக் அறிக்கை ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடியதல்ல என்று நிராகரித்து. இது மசீசவில் பெரும் பிளவை ஏற்படுத்தியது. அரசியல் கூட்டின் காரணத்தால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட மசீச தலைவர்கள் அரசாங்கக் கல்வி கொள்கையின் மீது மோத விரும்பவில்லை.

இந்தியர்கள் அதிகமாக அலட்டிக் கொள்ளவில்லை. மஇகா, கூட்டணியின் தேசிய நோக்கத்துடன் மோதல் நிலை ஏற்படும்போது அதனை தவிர்ப்பதற்கு மஇகா அதன் சமூக நலன்களை விட்டுக் கொடுக்கத் தயங்கவில்லை. மஇகா ஆறாவது வகுப்பிலிலிருந்து ஆங்கிலத்தை போதனை மொழியாக ஏற்க முன்வந்தது. மலாய் மொழியையும் தேசிய மொழியாக ஏற்றுக் கொண்டது. ரசாக் அறிக்கை அவர்களது விருப்பத்தைப் பூர்த்தி செய்துள்ளதாகக் கருதப்பட்டது. ஆனால் “இறுதியான குறிக்கோள்" பற்றி மஇகாவினர் நாட்டம் காட்டியதாதத் தெரியவில்லை. பாதிப்பை ஏற்படுத்தாமல் பதவியில் இருப்பதுதான் முக்கியமான நோக்கமாக இருந்திருக்கிறது.

சீனர் சமூகத்தின் தீவிர எதிர்ப்பு மற்றும் சில மலாய்க்காரர்களின் குறைகூறல் ஆகியவற்றைக் கவனத்தில் கொண்டு ரசாக் அறிக்கை ஐந்து மலாய்க்காரர்கள், மூன்று சீனர்கள் மற்றும் ஓர் இந்தியர் அடங்கிய குழுவால் மறு ஆய்வு செய்யப்பட்டு அதில் மாற்றங்கள் செய்யப்பட்டன. அதில் குறிப்பிடத்தக்க மிக முக்கியமான மாற்றம்:

“... a national system of education acceptable to the people of the Federation as a whole which will satisfy the needs to promote their culture, social, economic and political development as a nation, having regard to the intention of making Malay the national language of the country whilst preserving and sustaining the growth of the language and culture of other communities living in the country."

இந்த மாற்றங்களுடன் ரசாக் அறிக்கை கல்விச் சட்டம் 1957 ஆகியது. இச்சட்டம் பல்லின கலாசாரக் கல்விக் கொள்கையை ஏற்றுக் கொண்டதுடன் “இறுதியான குறிக்கோள" என்ற வார்த்தைகள் இச்சட்டத்தில் இடம் பெறவில்லை. தேசிய கல்விக் கொள்கையைப் பொறுத்தவரையில் இச்சட்டம் ஒரு உண்மையான “சமுதாய ஒப்பந்தம்” (Social contract) என்று கூறப்பட்டது.

ரஹிம் தாலிப் அறிக்கை 1960

தங்களது இனத்தின் ஆதிக்கத்தை வலுப்படுத்துவதில் கண்ணுங் கருத்துமாக இருந்து வந்த மலாய் ஆட்சியாளர்கள் ரசாக் அறிக்கையின் அடிப்படையில் இயற்றப்பட கல்விச் சட்டம் 1957ஐ மறு ஆய்விற்கு உட்படுத்தினர்.

பல்லினக் கலாசாரக் கல்விக்கொள்கையின் அடிப்படையில் உருவான கல்விச்சட்டம் 1957 மீண்டும் ஓரினக் கலாசாரத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட கல்விக் கொள்கைக்கு மாறுவதற்கு ரஹிம் தாலிப் அறிக்கை வழிவகுத்தது.

ரஹிம் தாலிப் அறிக்கையின் அடிப்படையில் கல்விச்சட்டம் 1961 இயற்றப்பட்டது. இச்சட்டத்தில் காணப்படும் மாற்றத்தைத் தெளிவாகக் கண்டு கொள்வதற்கு கல்விச்சட்டம் 1957 விதி 3 மற்றும் கல்விச்சட்டம் 1961 விதி 3 கீழே தரப்பட்டுள்ளது.

முதலில், கல்விச்சட்டம் 1957, விதி 3:

“3. The education policy of the Federation is to establish a national system of education acceptable to the people of the Federation as a whole which will satisfy the needs to promote their culture, social, economic and political development as a nation, with the intention of making Malay language the national language of the country whilst preserving and sustaining the growth of the language and culture of peoples other than Malays living in the country."

கல்விச்சட்டம் 1961, விதி 3:

“3. The education policy of the Federation is to establish a national system of education which will satisfy the needs to promote the culture, social, economic and political development as a nation, with the intention of making Malay language the national language of the country".

கல்விச்சட்டம் 1957, விதி 3ல் எல்லா இனங்களையும் இணைத்து அவர்களின் மொழி மற்றும் கலாசாரம் ஆகியவற்றிக்கு பாதுகாப்பு மற்றும் ஆதரவு கொடுக்க வகை செய்யும் வாசகங்களின் கீழ் கோடிடப்பட்டுள்ளது. கோடிடப்பட்டுள்ள அவ்வாசகங்கள் கல்விச்சட்டம் 1961, விதி 3ல் நீக்கப்பட்டிருப்பதைக் கவனிக்கவும். மேற்குறிப்பிட்ட மாற்றங்கள் தேசிய கல்வி கொள்கையில் மலாய்க்காரர் அல்லாதவர்களின் மொழி மற்றும் கலாசாரம் ஆகியவற்றிக்கு இடம் இல்லை என்பதை உறுதிப்படுத்துகிறது.

இன்னொரு குறிப்பிடத்தக்க முக்கியமான விதி 21(2). இந்த விதி கல்வி அமைச்சர் விரும்பிய நேரத்தில் தாய்மொழியை போதனை மொழியாகக் கொண்ட தமிழ் அல்லது சீன தொடக்கப்பள்ளியை அரசாங்க மலாய்த் தொடக்கப்பள்ளியாக மாற்றுவதற்கான அதிகாரத்தை அமைச்சருக்கு வழங்கியிருக்கிறது. தமிழ்த் தொடக்கப்பள்ளியை மலாய்ப் தொடக்கப்பள்ளியாக மாற்றும் முழு அதிகாரம் இச்சட்டத்தின் மூலம் கல்வி அமைச்சர் பெறுகிறார். அதனைத் தடுத்து நிறுத்தும் அதிகாரம் டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலுக்கு இல்லை. இந்நிலையில் “தமிழ்ப்பள்ளிக்கு ஏற்றம்!" எப்படி ஏற்படும்?

கல்விச்சட்டம் 1996

பல்லின மொழி, பல்லின கலாசாரம் ஆகியவற்றை அகற்றிவிட்டு ஓரின மொழி, ஓரின கலாசாரத்தை உருவாக்கும் நோக்கத்தைக் கொண்ட மலாய் ஆட்சியாளர்களின் “இறுதியான குறிக்கோளை" நிறைவேற்றுவதற்கு வகை செய்த கல்விச்சட்டம் 1961க்கு மேலும் வலுவூட்ட புதிய கல்விச்சட்டம் 1996 இயற்றப்பட்டு ஜூலை மாதம் 1997ல் அமல்படுத்தப்பட்டது.

இச்சட்டம் மலாய்க்கார ஆட்சியாளர்களின் “இறுதியான குறிக்கோளை" தொடர்ந்து வலுவாக அமல்படுத்துவதற்கு வகை செய்கிறது. விதி 17(1)ன் கீழ் தேசிய கல்வி அமைவிற்கு உட்பட்ட அனைத்துப் பள்ளிகளிலும், பாலர்பள்ளிகளையும் சேர்த்து, தேசிய மொழியே முதன்மையான போதனை மொழியாக இருக்க வேண்டும். இதற்கான விலக்கு விதி 28ல் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது.

முன்பு நான்கு மாதிரியான பள்ளிகள் இருந்தன. இப்புதியச் சட்டத்தின்படி மூன்று மாதிரியான பள்ளிகளே இருக்கும்: 1. தேசியப்பள்ளிகள் (மலாய்த் தொடக்கப்பள்ளிகள்), 2. தேசிய மாதிரிப்பள்ளிகள் (சீன மற்றும் தமிழ்த் தொடக்கப்பள்ளிகள்) 3. தேசிய (மலாய்) இடைநிலைப்பள்ளிகள். நீக்கப்பட்டிருப்பது தேசிய - மாதிரி (சீன) இடைநிலைப்பள்ளிகள். இம்மாதிரியானப் பள்ளிகள் ரத்து செய்யப்பட்டுள்ள கல்விச்சட்டம் 1961ன் கீழ் அனுமதிக்கப்பட்டன. தாய்மொழியை போதனை மொழியாகக் கொண்ட இடைநிலைப்பள்ளி சகாப்தம் இத்துடன் முடிவிற்கு வந்துள்ளது. இது “இறுதியான குறிக்கோளைக்" கொண்டிருப்பவர்களின் மற்றொரு வெற்றி.

கடமை உண்டு; உரிமை?

இந்நாட்டில் தமிழ்க்கல்வி போதனையைப் பொறுத்தவரையில் கல்விச்சட்டத்தில் தேசிய மாதிரி தொடக்கப்பள்ளி மாணவர்கள் இடைநிலைப்பள்ளியில் தங்களின் படிப்பைத் தொடர்வதற்காக அவர்களுக்கு மலாய் மற்றும் ஆங்கில மொழிகள் தமிழ்ப்பள்ளிகளிலேயே போதிக்கப்படுகின்றன. தமிழ்மொழியின் வளர்ச்சிக்கு அரசாங்கம் வழங்கும் நிதி மற்றும் ஆதரவு தமிழ் தொடக்கப்பள்ளி ஆறாம் வகுப்புடன் முடிந்து விடுகின்றன. அதே நிலைதான் சீன தொடக்கப்பள்ளிகளுக்கும். மலாய் தொடக்கப்பள்ளி மட்டும் தொடர்ந்து அரசாங்க நிதி மற்றும் ஆதரவுடன் வளர்ந்து இடைநிலைப்பள்ளி நிலையை அடையும்.

அதே நேரத்தில் தமிழ்ப்பள்ளி மாணவர்களும் அவர்தம் பெற்றோர்களும் தொடர்ந்து வரி கட்டுகிறார்கள், வருமான வரி கட்டுகிறார்கள், நாட்டின் வளப்பத்திற்காக உழைக்கிறார்கள். நாட்டின் பாதுகாப்பிற்காக உயிர்த்தியாகம் செய்ய வேண்டிய கடமையை ஒவ்வொரு தமிழ் இளைஞனும் கொண்டிருக்கிறார்.

நாட்டிற்காக இறப்பதற்கு, வரி செலுத்துவதற்கு, மற்ற கடமைகளை ஆற்றுவதற்கு, இனம், மொழி, கலாசாரம், வயது, தொடக்கப்பள்ளி, இடைநிலைப்பள்ளி என்ற பாகுபாடுகள் இல்லை, இருக்கக்கூடாது. நாட்டிற்காக இறப்பது குடிமகனின் கடமை!

இறக்கக் கடமைப்பட்டிருக்கும் தமிழ்க் குடிமகனின் உரிமைக்கு ஏன் தடைகள்? அவனின் மொழி, கல்வி, கலாசார வளர்ச்சிக்கு ஏன் கட்டுப்பாடுகள்? நூறு விழுக்காடு இளைய தமிழ் குடிமக்களும் நாட்டிற்காக இறக்கக் கடமைப்பட்டிருக்கும்போது தமிழ்ப்பள்ளிக்கான அரசு நிதி ஒதுக்கீடு மட்டும் ஏன் ஒரே ஒரு விழுக்காட்டில் நிற்கிறது? உயர்ந்த கோபுரங்களைக் கொண்டிக்கும் இந்த நாட்டில் ஏன் இந்த தாழ்ந்த நிலை தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்கு?

இறக்கக் கடமைப்பட்டிருக்கும் இளைய தமிழ்க் குடிமக்களுக்கு தமிழ்ப்பள்ளிகூடம் கட்டித்தர வேண்டியது அரசாங்கத்தின் கடமை. எந்தப் பாகுபாடுமின்றி தமிழ்ப்பள்ளிக்கும் தமிழ்ப்பள்ளி மாணவர்களுக்கும் எல்லாவித வசதிகளையும் வழங்க வேண்டியது அரசாங்கத்தின் கடமை. அரசமைப்புச் சட்ட விதி 12(1) அக்கடப்பாட்டைத் திட்டமாகக் கூறுகிறது: (Rights in respect of education):

“... there shall be no discrimination against any citizen on the grounds only of religion, race, descent or place of birth ... in the administration of any educational institution maintained by a public authority ... in providing out of the funds of a public authority financial aid for the maintainance or education of pupils or students in any educational institution (whether or not maintained by a public authority...)

அரசமைப்புச் சட்டப்படி எந்தப் பாகுபாடுமின்றி ஒரு மாணவன் கல்வி கற்பதற்கு தேவையான அனைத்தையும் அரசு நிதியிலிருந்து வழங்க வேண்டியது அரசாங்கத்தின் பொறுப்பாகும். தமிழ்க்கல்வி மற்றும் தமிழ்ப்பள்ளிகளைப் பொறுத்தவரையில் அரசாங்கம் அக்கடமையிலிருந்து தவறிவிட்டது.

அரசாங்கம் அரசமைப்புச் சட்டத்திற்கேற்ப தமிழ்ப்பள்ளி வளர்ச்சிக்கு நிதி ஒதுக்கீடு செய்வதை உறுதிப்படுத்துவதை கடமையாகக் கொள்ளாமல் தமிழ்ப்பள்ளியை உதாசீனம் செய்யும் அரசின் கொள்கையையும் செயல்பாடுகளையும் தற்காப்பதையே கடமையாகக் கொண்டிருக்கிறார்கள் பாரிசான் அரசில் ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும் மஇகா தலைவர்கள், குறிப்பாக டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு.

தமிழ்ப்பள்ளிகள் எண்ணிக்கையில் உயர்ந்தனவா?

தமிழ்ப்பள்ளிகளில் சேரும் மாணவர்களின் எண்ணிக்கை ஆண்டுதோறும் கூடிக்கொண்டிருக்கிறது. கூடிவரும் மாணவர்களின் எண்ணிக்கைக்கு ஏற்ப பள்ளிக்கூட வசதிகள் - கூடுதலான வகுப்பறைகள், விளையாட்டுத் திடல்கள், கழிவறைகள், தேவைக்கு ஏற்ற பயிற்சி பெற்ற ஆசிரியர்கள் போன்றவை, முன்னேற்பாடாக தயார் நிலையில் வைக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும்.

ஆனால், ஒவ்வொரு ஆண்டும் தமிழ்ப்பள்ளிக் கூடங்களைப் பற்றிய அவல ஓலங்கள் தவறாமல் ஒலித்துக் கொண்டே இருக்கின்றன. பெரும்பாலான தமிழ்ப்பள்ளிக்கூடக் கட்டடங்கள் பரிதாபத்துக்குரிய நிலையில் இருக்கின்றன. சுமார் 80 ஆண்டு காலமாக ஜாலான் செலாண்டரில் உள்ள துரோலி தோட்ட நிலத்தில் பாதி சிமெண்ட், பாதி பலகை கட்டடத்தில் மிகவும் மோசமான நிலையில் இயங்கி' வந்திருக்கிறது ஒரு தமிழ்ப்பள்ளி. (தமிழ்நேசன் 15.12.2006). மலேசியா சுதந்தரம் அடைந்து ஐம்பது ஆண்டுகளாகப் போகிறது. டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலுவின் கடைக்கண் பட்டவுடன் அப்பள்ளிக்கு விடிவு காலம் பிறந்ததாம்.

இப்படியாக மஇகா தலைவர் டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலுவின் கடைக்கண் பட்டால்தான், மற்றவர்களின் கண்களுக்கு வாய்ப்பில்லை, தமிழ்ப்பள்ளிகளுக்கு விடிவு என்ற மாயை உருவாக்கப்பட்டு தமிழ்ப்பள்ளிகளை தமிழர்களே கட்டிக் கொள்ள வேண்டும் என்ற நிலையை மஇகாவினர் உண்டாக்கியுள்ளனர்.

அதே நேரத்தில் “புதிய கட்டிடங்களைக் கட்டுவது மற்றும் நடப்பு கட்டடங்களை சீரமைப்பது உள்பட நாடு முழுமையும் உள்ள தமிழ்ப்பள்ளிகளில் அடிப்படை வசதிகளை அரசாங்கம் தொடர்ந்து மேம்படுத்தி வரும', என்று அரசாங்கத்திற்கு தமிழ்ப்பள்ளிகளின் மீது அக்கறை இருக்கிறது என்பதைக் காட்டிக் கொண்டார் டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு.

அரசாங்கத்தின் அக்கறைக்கு சான்று வழங்கிய அதே வாயால் பத்தாங் மலாக்கா தமிழ்ப்பள்ளியின் புதிய கட்டடத்தை “எச்சிஎம் என்ஜீனியரிங்' என்ற பூமிபுத்ரா நிறுவனம் கட்டித்தந்ததாகக் கூறினார். (தமிழ் நேசன் 15.12.2006) அந்த நிறுவனம் கட்டித் தந்தது ஒன்று, இரண்டு அல்ல. “இந்திய சமுதாயத்திற்காக பள்ளிக் கட்டிடத்தை நிர்மாணிக்க எச்சிஎம் என்ஜீனியரிங் நிறுவனம் உதவுவது இது மூன்றாவது முறையாகும", என்றார் டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு. தமிழ்ப்பள்ளிக்கூடங்கள் இப்படிதான் தனியார் உதவியுடன் கட்டப்பட்டு வருகிறதா? தனியார் நிறுவனம் தமிழ்ப்பள்ளிக்கூடம் கட்டித்தருகிறது என்றால் அரசமைப்புச் சட்டம் விதி 12 (1)ன் கீழ் கட்டடம் கட்டித்தரவேண்டிய அரசாங்கத்தின் கடப்பாடு என்ன ஆயிற்று?

ஒரு தனியார் நிறுவனம் தமிழ்ப்பள்ளிக்கூடங்களை இலவசமாகக் கட்டிதருகிறது என்றால், அதன் பின்னனி என்ன? அமைச்சர் பொறுப்பில் இருக்கும் டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு ஒரு தனியார் நிறுவனத்திடமிருந்து உதவிகள் பெறுவதற்கு இவரிடமிருந்து அந்நிறுவனம் பயன்கள் அடைந்திருக்க வேண்டும். அவ்வாறு ஏதேனும் நடந்திருக்குமானால் அது சலுகை காட்டுவதாகும். சட்டத்தில் அதன் நிலை என்ன?

சில தமிழ்ப்பள்ளிக்கூடங்கள் இங்கும் அங்கும் டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலுவின் கருணையால் கட்டப் படுகின்றன, பழுது பார்க்கப்படுகின்றன. அவற்றை அரசாங்கம் மேற்கொள்வதாகக் கூறுகிறார். அடுத்த கணமே ஒரு காசு கூட செலவு செய்யாமல் கட்டடம் கட்டப்பட்டதாகக் கூறுகிறார். பிறகு கட்டடம் கட்டித் தந்த தனியார் நிறுவனங்களுக்கு நன்றி கூறுகிறார். ஏன் இந்த தகிடுதித்தங்கள்?

ஒன்பதாவது மலேசியத் திட்டத்தில் தமிழ் மற்றும் சீனப்பள்ளிக்கூடங்கள் கட்டப்படாது என்று கல்வி அமைச்சின் துணை அமைச்சர் டத்தோ நோ ஒமார் அறிவித்தார். இந்த அறிவிப்பால் ஏற்படப் போகும் சலசலப்பை உணர்த்த கல்வி அமைச்சர் நகைப்பிற்குறிய விளக்கம் தந்தார். இந்த விவகாரம் அவருடைய அதிகாரத்திற்கு உட்பட்டதால் துணை அமைச்சருக்கு அது குறித்து எதுவும் தெரியாது என்றார். இதனை மக்கள் நம்புவார்கள் என்பது அவரது நினைப்பாக இருக்கலாம்.

இந்த அறிவிப்பு குறித்து கருத்து தெரிவித்த டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு ஒன்பதாவது மலேசியத் திட்டத்தில் தமிழ் மற்றும் சீனப்பள்ளிக்கூடங்கள் கட்டும் பணிகள் இல்லாவிட்டாலும் “நாடு முழுவதும் தமிழ் மற்றும் சீனப்பள்ளிகளைக் கட்டுவதற்கு அரசாங்கம் தொடர்ந்து நிதி வழங்கி வர வேண்டும்" என்று இந்தப் பிரச்சனையை எப்படியாவது தனியார் நிறுவனங்களின் மூலம் சமாளித்து விடலாம் என்ற நம்பிக்கையில் பதிலளித்தார். அரசாங்கம் நிதி வழங்கும் என்று அமைச்சர் கூறவில்லை; நிதி வழங்கி வரவேண்டும்" என்று தனது விருப்பத்தைத்தான் தெரிவித்தார்.

பல ஆயிரக்கணக்கான கோடி வெள்ளியைச் செலவிடுவதற்கு பலத் திட்டங்களை ஒன்றிணைத்து ஐந்தாண்டுத் திட்டம் உருவாக்கப்பட்டு அமல்படுத்தப் படுகிறது. நாட்டின் வளர்ச்சிக்கு, வெற்றிக்கு கல்வி மிக அவசியம் என்று பேசாத அமைச்சர்கள் இல்லை.

ஆனால், தமிழ் மற்றும் சீன மொழிப்பள்ளிகளுக்கான அரசு நிதி ஒதுக்கீட்டில் இவ்வினங்களுக்கு ஏதோ பிச்சை இடுவதுபோல் நிதி ஒதுக்கப்படுகிறது. இவ்வாறு செய்வது அரசமைப்பு சட்டவிதி 12(1) ஐ மீறுவதாகும்.

எட்டு மற்றும் ஒன்பதாவது ஐந்தாண்டுத் திட்டங்களில் தமிழ் மற்றும் சீனப்பள்ளிகள் கட்டுவதற்கு நிதி ஒதுக்கீடு இல்லை என்பதை ஒப்புக் கொள்ளும் டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு, “இது வழக்கம்போல் இது இப்படிதான் இருக்கும்", என்று அரசின் வஞ்சகச் செயலுக்கு சப்பைக் கட்டு காட்டுகிறார். (தமிழ்நேசன் 25.09.2006).

எட்டாவது ஐந்தாண்டுத் திட்டத்தில் தமிழ்ப்பள்ளிகள் கட்டுவதற்கு நிதி ஒதுக்கீடு இல்லை என்றாலும் “இறுதியில் நாங்கள் (அரசாங்கம்?) 21 புதிய தமிழ்ப்பள்ளிகளைக் கட்டிய வேலையில், 64 தமிழ்ப்பள்ளிகளையும் மறுசீரமைப்பு செய்தோம்", என்று அமைச்சர் உறுதியாகக் கூறுகிறார்.

21 புதிய (புத்தம் புதிய) தமிழ்ப்பள்ளிகள் (இக்கூற்று உண்மையா என்பதை பிறகு காண்போம்) எட்டாண்டுத் திட்டத்தில் முழுக்க, முழுக்க அரசாங்கப் பணத்தில் கட்டப்பட்டதா? அல்லது எச்சிஎம் எஞ்சீனியரிங் போன்ற தனியார் நிறுவனங்களிடமிருந்து கிடைத்த பிச்சையில் கட்டப்பட்டதா?

தமிழ்ப்பள்ளிக்கூடங்கள் இங்கும் அங்கும் கட்டப்படுகின்றன; மறுசீரமைப்பு செய்யப்படுகின்றன. அதை மறுப்பது முறையாகாது. டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு அதனை அரசாங்கப் பணத்தைக் கொண்டு செய்ய வேண்டும். அதுதான் முறை. அது அவரது கடமையும் கூட.

ஆனால் நடப்பதே வேறு என்பது டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலுவின் உரைகளிலிருந்தே தெரிகிறது. தமிழ்ப்பள்ளிகள் கட்டுவதற்கு அரசாங்கத்திடமிருந்து நிதி ஒதுக்கீடு கிடைக்கவில்லை, அல்லது தேவையான அளவிற்கு கிடைக்கவில்லை, என்பதை பகிரங்கிரமாக ஒப்புக் கொண்டால் அது அவரது நலன்களுக்கு உகந்ததாக இருக்காது என்பதால், அதே நேரத்தில் தமிழ்ப்பள்ளிகளில் ஏதேனும் நடக்காதிருந்தால் அது அவருடைய தலைமையத்துவத்திற்கு இழுக்கை ஏற்படுத்தக்கூடும் என்பதால் டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு இரு தரப்பையும் சமாளிக்கும் ஆட்டத்தை நடத்திக் கொண்டிருக்கிறார் என்று கூறலாம். “Dato Sri, you bagi ini, kita boleh bagi itu" என்ற அடிப்படியில் தமிழ்ப்பள்ளிக்கூட நிர்மாண வேலைகள் நடக்கின்றன என்று கூறலாம். இல்லையேல், எச்சிஎம் என்ஜீனியரிங் நிறுவனம் ஏன் தமிழ்ப்பள்ளி கட்டுவதற்கு ஒருமுறை அல்ல, மூன்று முறை உதவ வேண்டும். நான்காவது முறைகூட உதவக்கூடும்.

இவ்வாறான செயலால் மஇகா தலைவருக்கு சங்கடமான நிலைமை ஏற்படக்கூடும். எப்போதும் சமாளித்துவிட முடியாது. இந்திய சமூகத்தைப் பற்றிக் கொண்டிருக்கும் அவப் பெயர் இன்னும் பிரபலமடையும். இவற்றை எல்லாம் விட பெரிய அபாயம்: தமிழ்ப்பள்ளிக்களுக்கு மான்யம் என்ற பெயரில் கிடைக்கும் அரசாங்கப் பிச்சை கூட நிறுத்தப்படலாம்.

21 புத்தம் புதிய தமிழ்ப்பள்ளிகள் கட்டப்பட்டனவா?

எட்டாவது மலேசியத் திட்டத்தில் தமிழ்ப்பள்ளிகள் கட்டுவதற்கு நிதி ஒதுக்கீடு செய்யப்படவில்லை என்ற போதிலும் அத்திட்டக்காலத்தில் அரசாங்கம் “ 21 புதிய தமிழ்ப்பள்ளிகளைக் கட்டிய வேலையில், 64 தமிழ்ப்பள்ளிகளையும் மறு சீரமைப்பு" செய்ததாக கூறியிருக்கிறார். டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு (தமிழ்நேசன் 25.9.2006)

கட்டப்பட்ட 21 தமிழ்ப்பள்ளிகளும் புதியவை என்று மீண்டும் உறுதிப்படுத்தினார் டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு. “அந்த 21 தமிழ்ப்பள்ளிகளும் மறுசீரமைக்கப்பட்டவையல்ல. மாறாக புதியதாக கட்டப்பட்டவையே", என்று 21 புதிய தமிழ்ப்பள்ளிக் கூட கட்டடங்கள் தோன்றியிருப்பதை திட்டவட்டமாக தெளிவுபடுத்தினார் டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு. (தமிழ்நேசன் 27.9.2006)

மறுசீரமைப்பு செய்யப்பட்ட கட்டடம் என்றால் என்ன? கட்டப்பட்டு, பயன்படுத்தப்பட்டு வந்த, அல்லது பயன்படுத்தாமல் பழுதடைந்துவிட்ட கட்டடத்தை உடைத்து விட்டு வேறொன்றைக் கட்டுவது அல்லது தேவையான அளவிற்கு பழுதுபார்த்து, வேண்டிய வசதிகளை இணைத்து, பயன்படுத்துவதற்கு ஏற்றதாக ஆக்கப்பட்ட கட்டடமே மறுசீரமைப்பு செய்யப்பட்ட கட்டடமாகும். அவ்வாறு மறுசீரமைப்பு செய்யப்பட்ட கட்டடத்தின் எண்ணிக்கையில் மாற்றமிருக்காது. பத்து கட்டடங்கள் இருக்கின்றன. அவற்றில் மூன்று கட்டடங்கள் பழுதடைந்து விட்டன. அவற்றை மறுசீரமைப்பு செய்யப்பட்ட பின் மொத்தக் கட்டடங்கள் பத்தாகத்தான் இருக்குமேயன்றி பதிமூன்றாகாது.

புதியக்கட்டடம் என்பது புத்தம் புதிதாக கட்டப்படுபவையே புதிய கட்டடமாகும். பத்து கட்டடங்கள் இருக்கின்றன. இன்னும் மூன்று புதிய கட்டடங்களைக் கட்டினால் மொத்த கட்டடங்களின் எண்ணிக்கை பதிமூன்றாக உயரும்.

“எட்டாவது மலேசியத் திட்டத்தின்கீழ் 21 புதிய பள்ளிகள் நிர்மாணிக்கப்பட்டிருக்கிறது என்று மஇகா தலைவர் டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு கூறியிருப்பது தவறான தகவலாகும்", என்று மாமன்னரின் நாடாளுமன்ற எதிர்க்கட்சித் தலைவர் லிம் கிட் சியாங் கூறினார்.

அவ்வாறு 21 புதிய தமிழ்ப்பள்ளிக்கூடங்கள் கட்டப்பட்டிருப்பதை தகுந்த ஆதாரத்துடன் நிருபிக்குமாறு டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலுவை லிம் கிட் சியாங் கேட்டுக் கொண்டார்.

டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு 21 புதிய தமிழ்ப்பள்ளிகள் எட்டாவது மலேசியத் திட்டத்திக் கீழ் கட்டப்பட்டிருந்ததை நிருபித்தால் லிம் கிட் சியாங் பகிரங்கமாக மன்னிப்புக் கேட்பதற்குத் தயார் என்று கூறினார்.

“புதியத் தமிழ்ப்பள்ளிகள் என்பது ஏற்கனவே இருந்தத் தமிழ்ப்பள்ளிக்கு மாற்றாக நிர்மாணிக்ப் பட்டதாக இருக்கக்கூடாது. மாறாக முற்றிலும் புதிய பள்ளியாக இருக்க வேண்டும்" என்று புதிய தமிழ்ப்பள்ளிக் கட்டங்கள் என்றால் என்ன என்பதுபற்றி விளக்கமாக கூறினார் லிம் கிட் சியாங்.

டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலுவின் அறிவிப்பு குறித்து மேலும் கருத்துத் தெரிவித்த லிம் கிட் சியாங், “அவரது கூற்று சரியானது அல்ல என்பது ஏற்கனவே எனக்குத் தெரியும். 2001ஆம் ஆண்டில் 88 ஆயிரத்து 810 ஆக இருந்த தமிழ்ப்பள்ளி மாணவர்கள் எண்ணிக்கை 2006ஆம் ஆண்டில் ஒரு இலட்சத்து 142 ஆக அதிகரித் திருக்கின்ற நிலையில் 2000ஆம் ஆண்டில் 526 ஆக இருந்த தமிழ்ப்பள்ளிகளின் எண்ணிக்கை 2006ஆம் ஆண்டில் 523 ஆக வீழ்ச்சிக் கண்டிருக்கிறது, இந்நிலையில் எட்டாவது மலேசியத் திட்டத்தின் கீழ் தமிழ்ப்பள்ளிகளின் எண்ணிக்கை குறைந்துள்ளது என்பதுதான் உண்மை,"என்றார்.

ஓரிடத்தில் இருந்து மற்றோர் இடத்திற்கு மாற்றப்படுவது எப்படி முற்றிலும் புதிய பள்ளியாகக் கருதப்படும் என்று வினவிய லிம் கிட் சியாங், மலேசிய சீனர் சங்க கல்வி வட்டாரங்கள் இவ்விசயத்தைத் தெளிவுப் படுத்தி இருக்கின்றன என்று லிம் கூறினார்.

புதிய தமிழ்ப்பள்ளிக்கூடக் கட்டடங்கள் குறித்து லிம் கிட் சியாங் அளித்த விளக்கத்தை டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு மறுக்கவில்லை, எதிர்க்கவில்லை; ஏற்றுக் கொண்டார்.

“அந்த 21 தமிழ்ப்பள்ளிகளும் மறுசீரமைக்கப் பட்டவையல்ல. மாறாக புதியதாக கட்டப்பட்டவையே. எட்டாவது மலேசியத் திட்டத்தின் கீழ், இந்நாட்டில் 21 புதிய தமிழ்ப்பள்ளிகள் நிர்மாணிக்கப்பட்டதற்கு ஆதாரம் உள்ளது", ( தமிழ்நேசன் 27.09.2006) என்று லிம் கிட் சியாங்கிற்குத் திட்டவட்டமாக பதில் கூறினார் டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு.

ஆனால் அந்தப் பட்டியலைத் தான் லிம் கிட் சியாங்கிடம் காண்பிக்க வேண்டிய அவசியமில்லை என்று டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு கூறினார். இவ்வாறு கூறுவது அரசியல் நாகரீகமற்ற செயல் என்றாலும் அது டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலுவின் தனிக்குணமாகும். அரசியல் நாகரீகம் படைத்த நாடுகளில் நாடாளுமன்ற எதிர்க்கட்சித் தலைவர் “Prime Minister in waitnig" என்று அழைக்கப்படுகிறார். நாடாளுமன்ற எதிர்க்கட்சியை “Government in waiting" என்பார்கள். அந்த நிலையை நாம் அடைவதற்கு இன்னும் பல நூறாண்டுகள் காத்திருக்க வேண்டும் போல் தோன்றுகிறது.

அந்தப்பட்டியலை லிம் கிட் சியாங்கிடம் வழங்க மறுத்து விட்டாலும் செய்தியாளர்களிடம் வழங்குவேன் என்று கூறிய டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு, அப்பட்டியலை வெளியிட்டார்.

அப்பட்டியலில் லிம் கிட் சியாங் கேட்டுக் கொண்டவாறு, ஆதாரம் உண்டு, என்று டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு கூறியவாறு, எட்டாவது மலேசியத் ஐந்தாண்டுத் திட்டத்தின் கீழ் புதியதாக கட்டப்பட்ட 21 தமிழ்ப்பள்ளிகள் காணப்படவில்லை.

“அந்த 21 தமிழ்ப்பள்ளிகளும் மறுசீரமைக்கப் பட்டவையல்ல. மாறாக புதியதாக கட்டப்பட்டவைய" என்று அடித்துக் கூறிய டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு அவர் வெளியிட்ட பட்டியலின் தலைப்பில்கூட 21 புதிய தமிழ்ப்பள்ளிகள் என்று கூறவில்லை.

“எட்டாவது மலேசியத் திட்டத்தின் கீழ் மறுசீரமைப்பு செய்யப்பட்ட 37 தமிழ்ப்பள்ளிகள்" என்பதுதான் தலைப்பு. அதன் கீழ் முழு அரசு உதவி பெற்றவை என்று 21 தமிழ்ப்பள்ளிகளின் பெயர் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால், பட்டியலில் கொடுக்கப்பட்டுள்ள 21 தமிழ்ப்பள்ளிக்கூடங்களும் “மாறாக புதியதாக கட்டப்பட்டவையே" அல்ல. “இந்நாட்டில் 21 புதிய தமிழ்ப்பள்ளிகள் நிர்மாணிக்கப்பட்டதற்கு ஆதாரம் உள்ளது" என்று கொக்கரித்த டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு மறுநிர்மாணிப்பு செய்யப்பட்ட முழு அரசு உதவி பெற்ற 21 தமிழ்ப்பள்ளிகளின் பெயர்ப்பட்டியலை வெளியிட்டு, “ஒரு பள்ளியை அகற்றி வேறு இடத்தில் கட்டும்போது அது புதிய அடிப்படை வசதிகளைக் கொண்ட புதிய பள்ளியாகத்தான் கருதப்படும்" என்று இப்போது கெக்கெரிக்கிறார்.

‘மேதாவி' லிம் கிட் சியாங், 21 புதிய தமிழ்ப்பள்ளிகள் எட்டாவது ஐந்தாண்டுத் திட்டத்தின் கீழ் கட்டப்பட்டுள்ளன என்ற மஇகா தலைவரின் கூற்றை ஆதாரப்பூர்வமாக முழுப்பட்டியலுடன் நிருபிக்க வேண்டும் என்று சவால்விடவில்லை என்றால் இந்த ‘வெற்றாவி" டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு விட்ட கதை உண்மையிலும் உண்மையாக்கப்பட்டு விழா எடுத்திருப்பார்கள்.

மேலும் 14 புதிய தமிழ்ப்பள்ளிகள்

எட்டாவது திட்டத்தில் 21 புதிய தமிழ்ப்பள்ளிகள் கட்டி நாட்டிலுள்ள தமிழ்ப்பள்ளிகளின் எண்ணிக்கை 526 + 21 என்று எண்ண வைத்துவிட்ட “வெற்றாவி" டத்தோஸ்ரீ சாமிவேலு ஒன்பதாவது மலேசிய திட்டத்தில் “நாடு முழுவதும் 14 புதிய தமிழ்ப்பள்ளிகளை நிர்மாணிக்குமாறு மஇகா விரைவில் அரசாங்கத்திடம் பரிந்துரை செய்யும்" என்ற அறிவிப்பும் செய்துள்ளார். (தமிழ்நேசன் 25.09.2006)

அவர் அக்டோபர் 2ஆம் நாள் 2006 ஆம் ஆண்டில் வெளியிட்ட பட்டியலில் “ஒன்பதாவது மலேசியத் திட்டத்தின் கீழ் மறுநிர்மாணிப்பு செய்யப்படும் 38 தமிழ்ப்பள்ளிகள் என்று குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறதே தவிர 14 புதிய தமிழ்ப்பள்ளிகளின் பெயர் பட்டியலை வெளியிடவில்லை.

ஆக மொத்தத்தில் 526 + 21 + 14 தமிழ்ப்பள்ளிகளின் இந்த நாட்டில் காணப்படுமா? அல்லது இன்று இருப்பதாகக் கூறப்படும் 523 தமிழ்ப்பள்ளிகளின் எண்ணிக்கை குறையப் போகிறதா?

இறுதியான குறிக்கோள்

தமிழ்ப்பள்ளிகளின் எண்ணிக்கையைக் குறைத்து இறுதியில் தமிழ்ப்பள்ளிகள் இல்லாமல் போவதற்கான இறுதித் திட்டம் தான் “தூரநோக்குப் பள்ளிகள்". அதுதான் மலாய் ஆட்சியாளர் களின் திட்டம். அத்திட்டம் வெற்றிபெற தெரிந்தோ, தெரியாமலோ ஆதரவு கொடுத்துக் கொண்டிருப்பவர்கள் இந்த “வெற்றாவி"க் கூட்டத்தைச் சேர்ந்தவர்கள்.

அந்தப் போக்கைத் தடுத்து நிறுத்தி தமிழ்ப் பள்ளிகளின் வளர்ச்சியை உறுதிசெய்து அவற்றை நமது கலாசாரத்தின் அடித்தளமாக தொடர்ந்து இருக்க “மேதாவி"கள் தொடர்ந்து போராட வேண்டும். தூர நோக்குப்பள்ளி தமிழ்க்கல்வியின், தமிழ் கலாசாரத்தின், சமாதியாகப் போகிறது என்பதை நாம் ஞாபகத்தில் கொள்ள வேண்டும்.

நன்றி : செம்பருத்தி